By Yakın zamanda Drive My Car ile kendinden fazlasıyla söz ettiren Ryûsuke Hamaguchi, elde ettiği başarılarla Oscar adaylıklarına kadar uzanmıştı. Haliyle yeni filmi heyecanla beklenen Hamaguchi, övgüler aldığı Evil Does Not Exist ile arayı çok açmadan geri döndü.
Bu kez izleyiciye düşünecek çok şey bırakan Hamaguchi, yeni hikayesinde vardığı noktayla ve tercih ettiği şok edici finalle izleyici kitlesini ikiye bölecek diyebilirim.
Cennet Acımasızca Fethedildi
Evil Does Not Exist, insanı huzurla dolduran açılış sahnesiyle direkt içine çekerken, muazzam bir müzik ve tabiatla iç içe kalıyorsunuz. Hatta doğaya bu filmin başrolü demek ise en doğru tercih olabilir. Sıradan bireylerin, sıradan hayatlarında, herkesten uzakta, tabiatla iç içe bir köyde gözlerinizi açtığınızı düşleyin. Hamaguchi tam da o anı kusursuz biçimde portre ediyor. Sizi cennete davet eden Hamaguchi, orayı bize sunarken acele etmiyor ve bizleri o kasabanın sakinlerinden biri yapana kadar darbeyi vurmuyor. Çünkü ancak o zaman duygularımızın portre edilen cennetle, o cennetin içindeki halkla bir olacağını biliyor.
Filmin merkezindeki karakterler olan Takumi ve kızı Hana ise bu hikayenin kalbi. Herkesin kendine ait ufak bir işletmesi varken, bu kasabayı en ufak detayına kadar bilen Takumi ise o işletmelere yardım eden, elinden her şey gelen, odun kesen ve misler gibi tertemiz kuyudan su taşıyan kişidir. Yani gerçekten de bu cennet kasabanın kalbidir. Ve eğer bu cennet fethedilecekse de, ilk olarak kalbini ele geçirmek gerekir. Bir gün kapitalist açgözlülük ne kalp, ne cennet dinlemeden kapıyı çaldığında da elde kalan çaresizliktir. Çünkü sizden hiçbir şey kalmayana dek sömürmeye geleceklerdir.
İnsan En Zalim Varlıktır
Köyün sessizliği, tabiat güzelliği karşısında dayanamayan ve harekete geçen Tokyo’dan bir şirket, burayı turist merkezlerinden biri haline getirmeye çalıştığında her şey dağılmaya başlar ve kasaba sakinleri bu durum karşısında asla hoşnut olmazlar. Şirketin öne sürdüğü iki piyon ise sadece manipüle edip halkı bunun iyi bir şey olduğuna inandırmak üzere gelir. Oraya vardıklarında ise dayatmak istedikleri ile kalacaklardır. Çünkü onlar kasaba sakinlerine değil, kasaba insanları onlara bir şeyler öğretecektir.
Doğal kaynakların göreceği tahribat, hem köyü hem de orada yaşayan insanları mahvetmekten başka bir şeye yaramayacaktır. Bunun bilincinde olan kişileri küçük görmeye çalışmanın verdiği hata ise bir ders değildir. Olamaz da. Çünkü insan en acımasız varlıktır. Böylelikle Hamaguchi, insanın acımasızlığını, açgözlülüğün ve kibrin ele geçirdiği yaşamları da portre ediyor. Ayrıca günümüz dünyasında hayat denilen şeyin nasıl kaybolduğunu gözler önüne sermekten ve bunu can yakıcı biçimde göstermekten çekinmiyor. Filmdeki köy halkının gerçekliği ise tüm olayları daha can yakıcı hale getirebiliyor.
Kötülük Kapıyı Bir Kere Çalar
Hayatımız boyunca iyiliği, nazikliği ve yardımseverliği gerek benliğimizin, gerekse de yaşadığımız çevrenin bir parçası haline getirmeye çalışırız. Fakat bir gün sahip olduğumuz tüm değerler, acı gerçekler ile çarpışır ve geriye püskürtülür. Hamaguchi, temiz bir dünyanın yok edilişini sunarken, geriye düşünmemiz gereken su birikintisi bırakıyor. Suyun kirli ve temiz tarafını görmemiz, vicdanımıza ve kalbimize empoze edilen bir takım zorunluluklardan arınmamız anlamına geliyor.
Evil Does Not Exist katman katman örülen hikayesi ve işlenen karakterleriyle bizi muazzam bir yolculuğa çıkarıyor. Filmin finali ise şok etmeyi başarıyor. Kötülük sükunete ulaşamaz ama başka bir kötülükle bertaraf edilebilir mi? Hamaguchi, son için seçtiği kusursuz kararla etkileyici, tuhaf ve bir o kadar da ürpertici bir ana bizleri tanıklık ettiriyor.
Ryūsuke Hamaguchi Algılarımızla Oynuyor
Evil Does Not Exist aynı zamanda besteci Eiko Ishibashi ve yönetmen Ryūsuke Hamaguchi arasında bir dans aslında. Hamaguchi, filmin görüntü yönetmeni Yoshio Kitagawa ile muazzam manzaralar ve harika planlar sunarken, olayların gelişimi ile birlikte algılarımız ana hedef haline geliyor. Ishibashi’nin müzikleri bizi açılış sahnesinde harika hisler içerisinde bırakırken, kötülük kasabaya yaklaştıkça, karakterleri sardıkça ve hikaye farklı bir boyuta ulaştıkça algılarımız değiştiriyor.
Artık sizi büyüleyen o müzikler ve yönetmenin tercih ettiği estetik planlar, bizleri rahatlamaktan uzak bir yere götürüyor ve adeta rahatsız etmeye başlıyor. Sizleri tekinsiz bir ormanın ortasında yapayalnız hissettiriyor. Böylelikle Hamaguchi, benzer tonun hikaye değişiminde nasıl farklı etki edebileceğini kendine özgü şekilde betimliyor.
Filmekimi’nde izlediğim ilk film olan Evil Does Not Exist, benim için harika bir festival açılışı oldu. Beklediğimden daha çok etkilendim ve hatta Hamaguchi’yi oscar adaylıklarına götüren Drive My Car‘dan daha iyi bulduğumu içtenlikle söyleyebilirim.
Ferit Doğan‘ın diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Bizi Twitter, Instagram, Discord ve Letterbox aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Comments