By İstanbul Kültür Sanat Vakfı (İKSV) tarafından N Kolay sponsorluğunda düzenlenen 43. İstanbul Uluslararası Film Festivali 22 Nisan Pazartesi itibariyle, altıncı günüyle devam ediyor.
Bu yazıda sinema yazarı Haktan Kaan İçel, 43. İstanbul Film Festivali kapsamında izlediği Sidonie au Japon, Tatami, Pet Shop Days, La Cocina, Son Hasat filmlerini değerlendirdi. İyi okumalar.
Sidonie au Japon
Sidonie’nin yalnızlıkla mücadelesi için Japonya’ya gelmesine gerek var mıydı emin değilim. Japonya ruhların ülkesi tezinden yola çıkan film, maalesef ne derdini tam anlatabiliyor. Ne de komedi filmi olarak güldürebiliyor.
Japonya’nın Osaka, Kyoto, Nara, Tokyo gibi şehirlerinde dolaşırken, doğanın düş etkisi yapan masalsı havasıyla ilerliyoruz. Lakin daha çok Japon turizm bakanlığı filmi sipariş etmiş gibi bir izlenim bırakıyor. Sidonie in Japan tahmin edeceğiniz gibi Huppert‘ın muzip oyunculuğu için izlenebilir. Genel olarak epey vasat çalışma olarak yorumlanabilir.
Tatami
Politikanın boğucu baskısı, tehdit altında bir aile ve şampiyonluğa koşan bir judocu… Her anı nefes kesici, gerilimiyle koltuklara çivileyici bir seyir zevki sunuyor. Bir yandan spor filmi olarak değerlendirdiğimizde pek Judo filmi çekilmediğinden olimpiyatlardan aşina olduğumuz o heyecanı yaşıyoruz.
Öteki yandan ana karakterin antrenörünün geçmişteki hatalarıyla yüzleşmesi karşımıza çıkıyor. Bitmeyen bir sorunlar silselesiyle ilerleyen akış kaosun nefesini hissetmemizi sağlıyor. Bir de ter köşe hamleler filmi daha değerli kılmış. Tatami sizi sıkışmışlığın içinde bir savaşa davet ederken, soluksuzca izlemenizi sağlıyor. Enfes bir film ortaya çıkmış. Şiddetle tavsiye edilir.
Pet Shop Days
Olmo Scnabel oedipus kompleksli karakterlerinin seks ve suç eylemlerini masaya yatırırken 90’ların bunaltıcı atmosferli suç gerilimlerine özenmiş. Striptiz kulüplerinin kadını aşağılayıcı atmosferi ve tekinsiz bir müziğin filmin her anında gölgeniz gibi takip etmesi filmin aranan ton için önemli hamleleri olmuş. Ancak yönetmemiz yeni bir Abel Ferrara olamıyor. Çünkü hikayesine tam olarak hakim değil, bu yüzden de yakın planlarla video klip çekmeyi tercih etmiş. Bunun neticesinde de karşımıza asi sevgililer filminden çok, kafası çok karışık karakterler filmi çıkıyor. Yönetmenin de buna uyum sağladığı söylenebilir.
La Cocina
ABD’yi bir mutfağın içine tıkmışlar ve mutfak hiyerarşinin içinde ırkçılıktan, göçmen politikasına, toplumsal yozlaşmadan beyaz adamın bakış açısına boylu boyuna her konuyu anlatmışlar. ABD meclisinde bu kadar ayrıntılı tartışmaların döndüğünü sanmıyorum.
Vişneli kola havuzuna dönüşen ve her yeri yapış yapış olmuş ABD topraklarının içinde hayatta kalmaya çalışan azınlığın ders verircesine bilge goy goyları seyirciyi etkilemeyi başarıyor. Filmin daha en başında tüm filmi özetleyen bir evsizin cümleleriyle de filmin açılması çok iyi bir seçim olmuş. La Cocina bu senenin hazinelerinden biri olacaktır. Yıl sonu listelerinde muhakkak yer alır.
Son Hasat
Cemil Ağacıkoğlu’nun son dönem filmlerine baktığımızda genelde para sıkıntısı çeken ve hayatlarının içinde sıkışmış insanların hikayelerini görüyoruz. Son Hasat da bu yoldan giderek bizi kırsalda bir sazlıkların arasında bir suç hikayesine davet ediyor. İşçinin ezildiği ve güçlünün zorbalık yaptığı bir sistemde, sessiz bir başkaldırıya tanıklık ediyoruz.
Özellikle Emre Pekçakır’ın harika sinematografik çalışması filme adeta bir basamak kademe atlatmış. Oyuncu performansları yerinde, ama yönetmenin atmosfer kurmada bir tık zorlandığı hissediliyor. Elindeki malzemeyi olabildiğince yalın kullanan Son Hasat, Ağacıkoğlu sinemasının en iyi filmi gibi gözüküyor.
Haktan Kaan İçel’in, diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Daha fazlası için bizi Twitter, Instagram, Discord ve Letterboxd aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar