By Genç Priscilla Beaulieu bir gün Elvis Presley ile tanışır ve her genç kız gibi Priscilla da ona delicesine hayrandır. Diğer genç kızlardan farkı ise Elvis’in dikkatini çekmesidir… Yönetmen koltuğunda ünlü yönetmen Sofia Coppola‘nın (The Virgin Suicides, 1999; Lost in Translation, 2003) bulunduğu Priscilla, bir genç kız için toz pembe başlayan bir aşk hikayesinin nasıl toksik bir ilişkiye dönüştüğünü ve Elvis’in sıkıntılı karakterini anlatıyor.
Film, Priscilla‘nın kendi yazdığı Elvis and Me adlı çok satan kitaptan uyarlanıyor. Böylece beklenileceği üzere Priscilla’nın gözünden anlatılan ve Priscilla‘ya odaklanılan bir evlilik izleyiciye sunuluyor.
Priscilla’nın Gözünden Tartışmalı Bir Biyografi
Film, bir biyografi olarak ne hikaye anlatımında ne de sunumunda yeni bir şey ortaya koymuyor. Elbette koymak zorunda da değil ancak neler olabileceğini başından sezdiren hikayesi bir süre sonra “Tamam artık bu ilişki ne zaman bitecek?” sorusunu sordurmaya başlayıp tempo sorunları yaratıyor. 1 saat 53 dakikalık ortalamanın üstündeki süresini iyi değerlendirmeyi başaramayıp tekrara düşen sahneler eşliğinde uzadıkça uzuyor. Ancak bu, Priscilla’nın evde Elvis’i beklemekle geçen sıkıcı ve bunaltıcı hayatını izleyiciye hissettirmek için yapılan bilinçli bir hamle olabilir mi? Orası tartışılır.
2022 yapımı Elvis’te (Yön. Baz Luhrmann) 2 saat 40 dakikalık uzun süresine rağmen asla değinilmeyen bir parçayı sunan Priscilla‘nın hikayesi hakkında objektif bir değerlendirme yapabilmek pek mümkün görünmüyor. Priscilla’nın kendi anlatımından uyarlanan filmde Elvis, Priscilla’nın saf duyguları ile oynayan, sürekli olarak manipüle eden ve adeta onu süs köpeği haline getiren oldukça sorunlu ve kötü bir erkek olarak karşımıza çıkıyor. İzleyici otomatik olarak bu sunumdan etkileniyor ve Elvis’e bela okumaya başlıyor.
Priscilla’nın yaşadıklarına rağmen bir türlü Elvis’ten kopamayışı da toksik bir evlilik hikayesini önümüze seriyor. Hikayenin gerçeklikle olan bağını bir kenara bıraktığımızda ise kendini tekrar eden sahneler ve fazlasıyla zayıf kalan sonu nedeniyle hem sıradan bir hikaye hem de başarısız bir sunum ile baş başa kalıyoruz.
Mizacı Uymayan Bir Elvis
Filmde Priscilla‘ya genç oyuncu Cailee Spaeny hayat veriyor. Buradaki performansı ile geçtiğimiz Venedik Film Festivali‘nde En İyi Kadın Oyuncu ödülünün sahibi olmuştu. Spaeny, özellikle ilk yarıda Priscilla’nın masum ve saf duygularını etkili bir biçimde yansıtmayı başarıyor. İkinci yarıdaki performansını ise şahsen daha zayıf buldum fakat bunun nedeni filmin tekrara düşen temposu olabilir.
Filmde Elvis Presley‘i ise Euphoria (2019-) ile yıldızı parlayan Jacob Elordi canlandırıyor. Filmin en büyük sorunlarından birisi de Elordi‘nin Elvis portresi oluyor. Aslında konuşma tarzı, mimikleri ve davranışları ile hiç fena değil ancak oyuncunun mizacı Elvis olduğu konusunda izleyiciyi ikna edemiyor. Özellikle Austin Butler‘ın Elvis performansından sonra bir türlü işlemeyen bir Elvis ile baş başa kalıyoruz. Şahsen Elvis’in yüzü hiç gösterilmeden filme yerleştirilmiş olsaydı daha etkileyici ve orijinal bir dokunuş olabilirdi diye düşünüyorum.
Sıradan ve Demode Bir Anlatım
Sinematografisine kısaca baktığımızda pastel ve soft renklerin hakim olduğunu görüyoruz. Döneme uygun prodüksiyon tasarımı ve sunumu ile de film bu yönden beklenileni veriyor. Ancak yine “beklenilen”i vermekle kalıyor. Filmde Elvis parçalarına oldukça az yer verilmesi ise Priscilla odaklı olduğu için bilinçli bir tercih gibi gözüküyor.
Filmekimi 2023’ün açılış filmi olarak karşımıza çıkan Priscilla, hiçbir yenilik sunmadan, konfor alanında kalan bir biyografi olarak kalıyor. Priscilla’nın Elvis ile olan toksik ilişkisini ve Elvis’in sorunlu karakterini anlatıyor. Bunu yaparken de ne yazık ki akıcılık sorunlarına ve zayıf sonuna yenik düşerek hayal kırıklığı yaratıyor.
Buğra Mert Alkayalar‘ın tüm yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Bizi Twitter, Instagram, Discord ve Letterbox aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Comments