By Josh Boone’un yönetmenliğini üstlendiği Regretting You; Colleen Hoover’ın romanından uyarlanan, sinematik bir sadelikle perdeye taşınan, affetmek ve kabullenmek üzerine bir film olmuş. Bunu ne kadar başarılı yaptığı ise tartışmaya açık.
Boone, bu filmi bir yas hikayesinden çıkarıp kuşak çatışmasıyla harmanlayarak kendini keşfetme öyküsüne dönüştürmüş. Bu, filmdeki sessizliğin ve sadeliğin asıl sebebi; zira daha çok anlamak ve anlaşılmak üzerine bir anlatıcılık sergilenmiş. Bir insan en çok pişmanken ve kabullenirken sessizliğe bürünür. Boone, bu ruh halini Regretting You özelinde pek iyi işleyemiyor. Mesela dramatik sahnelerin arkasından gelen neşeli liselilerle dolu bir sekans, seyircide bir duygu karmaşası yaratıyor. Böyle hamleler, filmin atmosferini koruyamamasına neden oluyor. Sanki bir noktada yönetmen çıkıp “Bırakın film dağınık kalsın.” demiş gibi.
Pişmanlığın Sessizliği
Morgan’ı canlandıran Allison Williams, taşıdığı ağır hisleri (kayıp, ihanet, yas, pişmanlık…) maalesef bize pek geçiremiyor. Performansı sırasında sanki sürekli “Büyük oynamamalıyım.” duygusuyla kendini dizginlemiş. Sakinliğiyle hissettirmeye çalıştığı hiçbir şeyi başarılı olarak seyirciye aktaramıyor. Aslında Williams teknik olarak düzgün; mimikleri yerinde, kamera karşısındaki duruşu oturmuş görünüyor. Uslu bir kız olarak başrol değil, başrolün yakın kız arkadaşı rolüne daha uygun olurmuş.
Clara Grant rolündeki McKenna Grace‘nin taze oyunculuğu ve yüz ifadesinin doğal görünüşü ise kendini izletiyor. Biraz kusurlu ifadelerle ergenlik heyecanlarını yer yer hissettirebildiğini söylemeliyim. Clara karakteri isyan eden, kendi kimliğini arayan bir genç kız; Grace bu yönde yeterli bir performans sunuyor. Yine de, yönetmen tarafından yeteri kadar yönlendirilmediği çok açıkça hissediliyor.
Öte yandan, Dave Franco Jonah Sullivan karakteri ile kurtarıcı rolde. Çok dar bir alanda bize bir şeyler anlatmaya çalışsa da, hikaye içinde fazlaca pasif kalıyor. Jonah karakteri Morgan’ın geçmişinden geliyor, bu nedenle karmaşık bir duygu içinde. Franco bazı anlarda sıcak ve sempatik görünüyor ama karakterin taşıması gereken derinlik ve çatışma tam olarak ortaya çıkmıyor. Kadro içinde potansiyeline ulaşamayan biri daha!
Diğer karakterler ise destek timi olarak konumlanıyor, bazı görsel keyifler için filme yerleştirilmişler gibi. Bu karakterler; hikayenin önemli figürleri ve bütün ana çatışma sebepleri olmalarına rağmen, onların ağırlığını asla bulamıyorsunuz. Bazı amatörce çekilmiş flashbackler ile onlara ne kadar anlam yükleyebilirseniz o kadar anlamlı kalıyorlar.
Çaresizliğin Sakinliği ve Huzuru
Josh Boone’un yönetmenliği ile Tim Orr’un sinematografisi birbirini dengelemeye çalışıyor. Filmdeki travma yoğunluğu, görsel dil üzerinden seyirciye hissettirilmeye çalışılıyor. Zira çaresizlikten doğan sakinlik ve huzur, birbirinin üzerine örten iki yakın dost gibi. Ancak Boone’un sakin ve ölçülü yönetmenliği sebebiyle karakterlerin duygusal adımları pasif kalıyor. Orr’un yakın planlar ve sabit kamerayla bu adımları yakalaması, karakterlerin iç dünyasını biraz daha görünür kılıyor. Kavga sahnelerinde çatışma ve gerilimi aktaracak kadar yakında, hastane sahnesinde ise boşluğu ve yalnızlığı hissettirecek kadar uzakta konumlanan bir çekim dili yaratılmış.
Boone, yüksek dramatik patlamalar yerine sessizliği seçiyor. Orr’un sinematografisi, sessizliği öyle bir çerçeveye yerleştiriyor ki, seyirci karakterin içsel çalkantısını bir nebze de olsa hissedebiliyor. Boone mekan seçiminde sakin ama anlamlı yerleri tercih ediyor: hastane, ev, mezarlık, arabalar… Orr, bu mekânları karakterin duygusal durumunu destekleyecek şekilde çekiyor: Boşluk, yalnızlık, izolasyon ve anlaşılmamışlık görselleştiriliyor.
Dram ve çatışma sahnelerinde gri-mavi tonlar ve sert ışık kullanılması ise karakterlerin içsel karmaşasına bir ayna görevi görmüş. Bu renk ve ışık tercihleri, Boone’un karakter odaklı yönetmenlik tarzı ile birebir uyumlu, ancak bir o kadar alışılmış türden. Yönetmen, acaba karakterlere uyum sağlamak için mi bu kadar ürkek davrandı? Cevap vermesi zor.
Regretting You, sonunda seyirciye ne affetmenin ne de unutmanın kolay olduğunu öğretiyor. Josh Boone, anne-kız arasındaki tüm kırılmaları sessizliklerle onarıyor ve geriye hüzünle karışık bir huzur bırakıyor. Film bittiğinde akılda çok fazla düşünce kalıyor: İnsan en çok neyden pişman olur? Hiç cesaret edemeyip söyleyemediklerinden mi, yoksa bütün özgür iradesiyle aldığı kararlardan mı? Eğer benim gibi “Aklım hala söyleyemediklerimde.” gibi bir düşünce yapınız varsa, bu film size çok hitap etmeyebilir. Yine de, “konfor filmi” kategorisinde yer edecek yapımlardan olduğu için bir şans verebilirsiniz.
Büşra Gürsoy’un diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Daha fazlası için bizi Youtube, X ve Instagram aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar