By Netflix yapımı, İspanyolca uzun metrajlı bir fim olan Society of the Snow, 1972’de Uruguay’dan kalkan uçağın And Dağları’nda yaşadığı kaza ve hayatta kalmanın çilesini yoğun bir şekilde ele alıyor. 1972’de bir ragbi takımını, arkadaşlarını ve aile üyelerini Şili’deki bir maça götürürken And Dağları’nın ücra bir kesiminde düşmesiyle sonuçlanan felaket, çok sayıda kitaba (içlerinden biri filmin uyarlandığı Pablo Vierci tarafından kaleme alınmış Society of the Snow), belgesele ve iki dramatik filme konu oldu: Survive! (1976) ve Alive (1993).
Gerçek bir trajediyi yeniden gözler önüne sererek, insanın dirençlilik ve esneklik öyküsünü yeniden ele alıyor. Gerektiğinde bu esneklik yamyamlık olsa dahi, insanın anormal koşullara nasıl uyum sağlayabileceği ve hayatta kalmak için ne kadar çabalayabileceği bir kez daha ürpertici gerçekçilikle karşımıza çıkıyor.
Özellikle filmdeki uçak kazası, ciddi yaralanma ve ölüm sahneleri hakkında uyarıda bulunmak istiyorum. Bu filmde izleyeceğiniz görüntüler bazı kişiler için zorlayıcı/tetikleyici olabileceği için olumsuz etkiler yaratabilir. Filmi izlemeden önce buna dikkat etmenizi öneririm.
Akıl Almaz Bir Kaza
Uruguaylı gazeteci Pablo Vierci‘nin 2009 tarihli kitabına dayanan sadık bir anlatım olan film, hem hayatta kalanlarla hem de karda ölenlerin aileleriyle yapılan kapsamlı röportajların ardından kaleme alındı. İspanyolca dilindeki yeniden anlatım, nispeten bilinmeyen Latin Amerikalı aktörlerden oluşan bir kadro, bir grubun tasvirine gerçekçilik veren denetimli bir kilo verme programından geçerken, zorlu koşullarda zorlu bir çekimin zorluklarına maruz kaldı. And Dağları’ndaki gerçek bölgesinde uzman bir ekip tarafından sınırlı sayıda çekim gerçekleştirildi.
Vierci’nin kitabı, uçuştan sağ kalan 16 kişinin bakış açısından anlatılıyor. Ancak Bayona, Bernat Vilaplana, Jaime Marques-Olearraga ve Nicolás Casariego‘nun yazdığı senaryo, hem yaşayanların hem de ölülerin seslerini birleştirerek metafiziksel bir boyut katıyor. Bu, hikayenin baş anlatıcısı ve ahlaki vicdanı olan 24 yaşındaki hukuk öğrencisi Numa Turcatti’yi (Enzo Vogrincic) yapma cesur kararını da içeriyor.
İzlemeden Önce İki Kere Düşünün
Çarpışmanın kendisi, uçağın her titremesinin hissedildiği, beyaz bir sekanstır. Bu, çoğunlukla genç erkek yolcuların etrafta sert adam rolü oynamasına neden olan türbülansın ilk sarsıntılarıyla başlıyor, ardından uçağın dengesizliği kötüleştikçe ve adamların şakaları duaya dönüştükçe endişe verici hale gelmeye başlıyor. Uçak Arjantin’in batısındaki And Dağları’ndaki bir dağa çarptığında sağır edici gürültü, çarpmadan hemen önce yerini korkunç bir sessizliğe bırakıyor.
Bir kanat koptu, gövde ikiye bölündü, kokpit ezildi ve uçağın ön yarısı, Gözyaşı Vadisi olarak bilinen bir buzuldan aşağı kayıyor. Uçaktan fırlatılan cesetlerin görüntüsü, uzuvların kırılması ve metalin çıtırdaması, oldukça gerçekçi bir deneyim sunuyor. Bu nedenle tekrardan uyarmak istiyorum eğer bu görüntülerin sizleri ya da bu filmi birlikte izlediğiniz kişileri etkileyebileceğini düşünüyorsanız lütfen izlemeden önce iki kere düşünün. Bu görüntülere maruz bazı kişileri ciddi derecede olumsuz etkileyebilir.
Kaçınılmaz Seçim: Yamyamlık
Hayatta kalanlar arasında yamyamlık bir suç mu yoksa daha kötüsü günah mı olduğu konusunda hararetli bir tartışma doğar, çünkü çoğu bir dereceye kadar dindar ancak hayatta kalma hikayesinin ne kadar iyi bilindiği göz önüne alındığında, cesetlerden ilk et parçalarının kesilip tüketildiği kaçınılmaz ana kadar olan süreçte gerilim asgari düzeydedir. Bu sahnelerle ilgili hiçbir vahşet, kan ya da sansürlenmemiş görüntü yok. Bunun yerine, bu sahneler hayatta kalmak için bedeller ödendiğine ve aslında bunun bir yenilgiyi kabul etme işareti olduğunu görmek gerekir.
Ölmekte olan bir yolcu, hayatta kalmak için hayatta kalanlara vücudunu yeme izni verdiğinde, grubu gizli bir topluluğa bağlayan, yaşayanlar ve ölüler arasındaki bağlantıyı kurar. Ancak etik çatışmalar ve inanç ve fedakarlık tartışmaları bir filmi ancak şu ana kadar ayakta tutabilir, özellikle de büyük topluluk karakterin bireyselleşmesine fazla yer bırakmadığında. Ölüm kalım durumu ne kadar zorlayıcı olsa da, iki buçuk saat süren ve daha sıkı bir düzenlemeden kesinlikle fayda sağlayabilecek bir filmde biraz sıkıcı hale geliyor. Azalan grubun hayatta kalması için insan kemiklerinin etten ayrılması zorunlu hale gelirken Numa, seslendirmede şunu gözlemliyor: “Bir zamanlar aklımızın almayacağı şeyler artık normalimiz olmuştu, zamanla bizler de umursamaz olmuştuk.”
Society of the Snow genel anlamda yaşamla ölüm arasında haftalarca süren mahsur kalma ve hayatta kalmak için takım arkadaşlarını, arkadaşlarını ve ailesini yemeye zorlanmak. Bu korkunç deneyimi, travmatik bir şekilde atlatıp güvenli bir yere dönüldüğünde ve hayatta kalma mücadelesinin medyada “And Dağları’nın Kahramanları” olarak yansıtıldığında bunun sebep olduğu olumsuz psikolojik etki kendini çok açık biçimde belli ediyor. Gözyaşı döken duygusallığın son dalgasını oluşturan şey, kız arkadaşların, ailelerin ve arkadaşların ağlamaklı kucaklaşmaları değil, bir deri bir kemik kalmış hayatta kalanların kederli görüntüsü. Hayatta kalmanın verdiği suçluluk hissi.
Esra Nur Çalışkan’ın diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Daha fazlası için bizi Twitter, Instagram, Discord ve Letterbox aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar