By 31. Uluslararası Adana Altın Koza Film Festivali yarışma filmleriyle devam ediyor. Bu yıl birbirinden ilginç filmler seyirciye sunuldu, gelin filmlere beraber bakalım…
Uluslararası Ödüllü Filmler
Three Kilometres To The End Of The World
Muhafazakar toplumun kendi içinde yozlaşarak insanlığın en olağan durumlarını dahi tehlike olarak görmesinin çarpıcı portresini çiziyor. Küçük kasabalardaki homofobik bakış açısının günümüzde dahi geri kalmış bir zihniyete hizmet etmesini yavaş ve sessiz bir şekilde resmetmeyi başarıyor.
Olayları göstermektense içerideki yozlaşmayı içeriden anlatmayı tercih ediyor. Bu tip filmleri bolca görsek de yönetmen modern zamanlarda bile örümcek ağlarının olduğu gibi durduğunun, altını çizmek istiyor. Başarılı ama gösterişsiz bir film olarak akıllarda yer ediyor.
Ulusal Yarışma Filmleri
Su Yüzü
Formül senaryosunu göze sokulan klişe metaforlarla sunmaya çalışan Su Yüzü, sinema adına yenilikçi hamlelerde bulunamıyor. Hikayesinin tahmin edilebilir akışı ve senaryosundaki kimi defolar seyirciyi heyecanlandırmıyor. Birkaç diyaloğu bir kenara ayırırsak, filmi en iyi ifade eden kelime “sıradan” olacaktır. Yarışma seçkisindeki en zayıf film olarak nitelendirilebilir.
Filmde çok öne çıkan bir oyunculuk dikkat çekmiyor. Cemre Ebüzziya karakterinin içine çok girememiş hissini seyirciye geçiriyor. Karakter ile arkadaşı arasındaki cinsel gerilim filmin hikayesinde sığ yönlendirmelerle inandırıcı olamamış.
Ölü Mevsim
Bir yönetmenin daha kurgu başında çektiği sahnelere kıyamaması sonucunda kurgu anlamında epey sorun yaşayan bir film ortaya çıkmış. Her sahne gerekli midir, filme ne kadar hizmet ediyor sorularını epeyce sormamızı sağlıyor. Çok fazla konuyu birleştirmek isterken odak noktasını kaybeden senaryosu, bir noktadan sonra sınırlandırılsa ve Türkiye’nin tüm sorunlarını bir anda içinde barındırmasa belki de seyircinin konsantrasyonu ve bağ kurması daha kolay sağlanabilirdi. Neyse ki Ölü Mevsim iyi oyunculara sahip bir film olarak öne çıkıyor.
Genel olarak oyunculardan Ece Yaşar’ın aurası dikkat çekiyor. Çok büyük oynamadan tutarlı bir performans sunuyor. Erdem Şenocak ve Funda Eryiğit başarılılar ama daha iyi performanslarını görmüştük. Bu yüzden de pek öne çıkmıyorlar. Tolga Tekin nefis bir performans verse de, filmin içinde yer aldığı sahnesi gerekli miydi diye film içinde tartışılabilir. Hikaye sinema normları açısından pek ilgi çekici olmadığından, diziye daha uygun bir senaryo olarak yorumlanabilir. Bu haliyle Ölü Mevsim “Ferhunde Hanımlar” dizisinin beyazperdeye yansıyan halini hatırlatıyor.
Yeni Şafak Solarken
Psikolojik trans ve ataklardan geçmişin ruhları ve yaratıkları üzerinden seyirciyi mediatif bir İstanbul yolculuğuna çıkarıyor. Bir yandan kötülüğün kaynağını sorgularken, dünyanın köklerinden bir beyin fırtınasını andıran bir video art projesine dönüşüyor. Yönetmenin sinemasını kurmaca filmlerin yarıştığı bir festivalde sınıflandırmanın doğru olmadığını düşünüyorum. Belki belgesel olarak net şekilde kendini konumlandırsa daha zihin açıcı bir deneyime dönüşebilirdi. Bu haliyle sanat galerilerine daha çok yakışıyor. Filmdeki Erol Babaoğlu’nun karizması ve tekinsiz performansı takdiri hak ediyor. Ancak genel seyirciye pek hitap etmeyen anlatısı, herkesin beğenisini kazanabilecek gibi gözükmüyor.
Hipnotik bir görsel yolculuğa benzetebileceğimiz Yeni Şafak Solarken eski uygarlıkların ve kadim canlıların manifestosunu andıran spiritüel bir atmosfer filmi olarak anılacaktır. Nefis görüntü yönetimi ve rahatsız edici ses tasarımı bir deneyim vaat ediyor ve düşünmemizi istiyor.
Hakkı
Gücünü başrol oyuncusu Bülent Emin Yarar’ın üstün performansından alan Hakkı, Bergama’nın tarihi mirasının talan edilmesi üzerine bir dönüşüm hikayesi sunuyor. Oyuncu karakterine farklı boyutlar katarak rolündeki değişimini göz kamaştırıcı bir şekilde betimliyor ve sonuna kadar ödülü hak ediyor.
Filmin senaryosu ise biraz tahmin edilebilir kalıplarda ilerlediğinden sınırlı bir seyir zevkinde kalıyor. Filmdeki diğer karakterlerin Hakkı’ya göre daha az geliştirilmiş olması bir eksi puan olarak haneye yazılabilir. Yan karakterler iki boyutlu kalmaktan kurtulamıyorlar. Ülkenin ekonomik buhranının etkileri de bu filmin içinde gayet açık şekilde kendine yer bulmayı beceriyor. Genel olarak eli yüzü düzgün ve seyir anlamında sorunsuz bir yapım ortaya çıkmış.
On Saniye
Bergüzar Korel gibi popüler bir oyuncunun varlığıyla merak uyandırıyor. Filmin senaristi Erdi Işık‘ın tiyatro oyunundan uyarlanan On Saniye, dram olan oyunun aksine daha çok tür sinemasına yakınlaşarak psikolojik gerilim sularına evriltilmiş. Bu sebeple de ortaya bambaşka bir film çıkartılmış. Erdi Işık yine kalemini titizlikle kullanarak akıcı diyaloglarını bir satranç oyununa dönüştürmeyi başarıyor. Ceylan Özgün Özçelik ise filmi tek mekan monotonluğundan kurtarmak için her tür çabayı gösteriyor. Oyuncularıyla özel ilgilendiği belli oluyor.
Kısa bir zaman dilimini konu alan filmlerde oyuncuların rolün içinde kalması çok zordur. Yönetmenin bu konuda başarılı bir iş çıkarttığını söylemek isabet olur. Görüntü yönetmeni Zeynep Seçil gerçekten iyi iş çıkarmış ve ilk sinema filminde alnının akıyla işin altından kalkmayı becermiş. Filmin tek mekanda seyreden yapısından kaynaklı olarak bol kesmeli kurgusu biraz seyirciyi yorabiliyor ama buna rağmen başarılı bir çalışma olarak akıllarda kalacaktır.
Daha fazlası için bizi Youtube, Twitter ve Instagram aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar