By The Conjuring, modern korku sinemasının kült yapımlarından biri olarak hafızalara kazınmış, hem gerilim hem de karakter derinliği açısından merakla beklediğimiz bir seri haline gelmişti. Serinin 5 Eylül’de vizyona girecek yeni filmi The Conjuring: Last Rites ise bu beklentileri karşılamak isterken bazı yönlerden sınırlı kalsa da, izlerken hâlâ kendine özgü bir atmosfer sunmayı başarıyor. Film, seriye duyduğumuz bağlılığı hatırlatıyor ve karanlık bir veda niteliğinde izleyiciye sunuluyor.
The Conjuring serisi, korku severler için özel bir yer edinmişti. Bu yüzden final filmi olan The Conjuring: Last Rites, beklentilerimizi ister istemez yükseltiyordu. Ancak film, serinin önceki yapımlarındaki yoğunluk ve bütünlüğü yakalamakta zorlanıyor. Özellikle gerilim inşasında ve olayların birbirine bağlanışında zayıf halkalar hissediliyor. Yine de sevilen karakterlerin dönüşü, The Exorcist’e yapılan göndermeler ve seriye duyulan sadakat, filmi izlenir kılan unsurlar arasında. Genel hatlarıyla klasik bir kapanış olmasını beklerken, biraz yavan ve yarım kalmış bir ayin hissi bırakıyor. Serinin ilk filmlerindeki görünmeyen tehlikenin ağırlığı, burada daha çok görsel oyunlara bırakılmış. Bu da hikâyeyi derinlikten yoksun yüzeysel bir seyirliğe dönüştürüyor.
Heba Edilen Bir Veda Filmi
Michael Chaves, teknik açıdan korku kodlarını iyi bilen bir yönetmen. Atmosfer yaratma konusunda başarılı anlar var, özellikle kapalı mekânlarda kullandığı kamera açıları ve gölge oyunları dikkat çekici. Ancak serinin ilk iki filminde James Wan’ın kurduğu o derinlikli anlatı, Chaves’in ellerinde daha yüzeysel bir hale geliyor. Gerilim ritmi çoğu yerde kopuk ve sahneler arasındaki bağlar yeterince güçlü kurulmamış. The Exorcist göndermesi güzel bir fikir olsa da, filmin bütünlüğüne entegre olamamış, daha çok bir selam çakma gibi kalmış. Yönetmenlik teknik anlamda yer yer etkili olsa da, seriye yaraşır bir kapanış hissi verememiş. Chaves‘i hünersizliği ile hatırlayacak olsak da, James Wan’a daha çok öfkeliyiz. Neden bu serinin finalini sen yapmadın ki?
Senaryo, filmin en büyük handikapı. Özellikle olayların sebep-sonuç ilişkisi zayıf, bazı sahneler etkileyici olsa bile bağlamsal açıdan havada kalıyor. Kurulan diyaloglar düşündürüyor ama hiç cevaplanmıyor. Bu bir gizem unsuru değil, eksiklik olarak göze çarpıyor. Hikâye, metafizik derinlik sunmaya çalışırken dramatik boşluklara düşüyor. Karakterlerin motivasyonları tam oturmamış, bazı yan hikâyeler ise yüzeysel kalmış. Warren çiftinin hikâyesi, bu kez daha dramatik bir tonla kapatılmak istenmiş ama metnin zayıflığı yüzünden seyirciye güçlü bir katarsis sunulamamış. Seriyi büyük bir finalle kapatma ihtimali, ne yazık ki zayıf diyaloglar ve kopuk bir anlatı yüzünden heba edilmiş gibi. Akış boyunca hissettiğiniz eksiklik, final bölümünde zirveye ulaşıyor. Bu bölüm, karakterlerin psikolojik yükünü taşımak yerine sadece olayların kapanışına hizmet ediyor. Bu da dramatik etkiyi zayıflatıyor.
Teknik açıdan filmin en güçlü tarafı ışık ve görüntü yönetimi. Filmin ışık ve gölge kullanımı, tematik olarak şeytani varlıkların görünmezliğiyle uyumlu. Ama bu görsel cazibenin altı, güçlü bir hikâye ile doldurulamadığında sadece estetik bir süs olarak kalıyor. Eli Born’un kamerası, gölge ile ışık arasındaki gerilimi ustaca kullanıyor. Özellikle karanlık sahnelerdeki detaylar, izleyiciyi atmosferin içine çekiyor. Kimi sahneler neredeyse görsel bir koreografi gibi işliyor. The Conjuring: Last Rites, gotik atmosferin cazibesine yaslanmaya çalışsa da, ruhani gerilimin dozajını ayarlamakta zorlanıyor. Seyirciyi içine çekmek yerine yüzeyde gezinen bir tedirginlik yaratıyor. Bu estetik güç, senaryonun zayıflığı yüzünden tam anlamıyla etkisini gösteremiyor. Yani görsellik, tek başına bir sinematografik şiir yaratmaya çalışıyor ama zemin sağlam olmadığı için havada kalıyor. Yine de teknik ekibin çabası, ortalamanın üzerinde bir görsel deneyim sunmaya yetiyor.
Seriye Duyulan Bağlılık ve Final
Vera Farmiga ve Patrick Wilson, Lorraine ve Ed Warren rollerinde her zamanki gibi samimi ve güçlü performanslar sergiliyor. Onların uyumu, filmin en güvenilir unsurlarından biri. Ancak bu kez senaryonun zayıflığı, performanslarının etkisini gölgede bırakıyor. Yeni katılan oyuncular arasından özellikle Mia Tomlinson öne çıkıyor. Neredeyse başrol gibi parlayan Mia, bakışlarıyla kırılganlığı ve dirayeti bir arada sunuyor. Oyuncunun varlığı, filmi neredeyse baştan sona taşımış. Kamera onun yüzünde kaldığında sanki başka bir evrenden yansıyan bir gerçeklik izliyoruz. Özellikle 500 Days of Summer’daki ikonik Summer karakterine benzerliği, sanki onun başka bir evrenden düşmüş hali gibi bir aura yaratıyor.
Ben Hardy ise Tony karakterine tatlı bir sıcaklık ve empati katıyor, seyirciye bir nefes aralığı sunuyor. İkisinin varlığı, filmi daha samimi hale getiriyor. Yine de genel anlamda oyunculuklar “fena değil” çizgisinde kalıyor. Unutulmaz performanslar değiller ama filmi ayakta tutmak için bir çabaları var.
The Conjuring: Last Rites, seriye olan bağlılık sayesinde izleniyor ama güçlü bir final yerine sessiz bir kapanış sunuyor. “Karanlık bir veda” derken kastımız tam da bu: Teknik çabasıyla dikkat çeken ama James Wan’ın eksikliği hissedilen, oyunculuklarla ayakta duran ama senaryo yüzünden unutulası hale gelen bir film. Seriye hatırımızdan dolayı sevgimiz baki; fakat Last Rites, beklediğimiz kadar gür bir çan sesiyle değil, bir fısıltıyla noktalanıyor. Yine de korku severler için tatlı bir anı, bir nostalji seansı olarak hafızamızda kalacak.
Büşra Gürsoy’un diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Daha fazlası için bizi Youtube, X ve Instagram aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar