By YouTube çıkışlı RackaRacka videolarıyla bilinen Philippou Kardeşler, 2023’te büyük yankı uyandıran Talk to Me ile sinema dünyasına hızlı ve etkileyici bir giriş yapmıştı. Yeni filmleri Bring Her Back ise Talk to Me‘nin yarattığı beklentileri yalnızca karşılamakla kalmıyor, çok daha karanlık ve cesur bir alana geçerek onları çağdaş korku sinemasının en yenilikçi isimleri haline getiriyor. Doğaüstü unsurların yanında, aynı zamanda bastırılmış travmalar, manipülasyon ve kayıpla başa çıkamamanın ürkütücü sonuçlarını gördüğümüz yeni filmleri, yılın en iyilerinden biri.
Kederin Sömürüsü Değil, Hesaplaşması
Son yıllarda korku sineması, keder temasını fazlasıyla kullanmaya başladı; ancak bu kullanım çoğu zaman yüzeysel kaldı. Birçok film, karakterlerin yaşadığı kaybı duygusal derinlikten çok bir süsleme unsuru olarak ele alıyor. Bring Her Back ise bu yüzeyselliğe karşı çıkan, cesur bir yapım. Kederin bir süs değil, hikâyenin çekirdeği olduğu ve ne kadar yıkıcı olabileceğini gösteren bir film bu.
Film, Andy ve üvey kız kardeşi Piper’ın babalarının ölümünün ardından birlikte bir bakım evine yerleştirilmeleriyle başlıyor. Kayıplarının ardından gelen bu geçici yuva, düşündükleri kadar masum değil. Bu noktada Philippou Kardeşler, yasın sadece bir tema değil, psikolojik bir tehdit olarak işlendiği bir anlatı kurmuş. Seyirci olarak bu durumun etkilerini karakterlerle birlikte iliklerimize kadar hissediyoruz.
Sally Hawkins’in canlandırdığı Laura karakteri, yasın nasıl bozulmuş bir sevgi biçimine dönüşebileceğini çarpıcı şekilde gösteriyor. Kendi kızını kaybetmiş bu eski terapist, Piper’ı adeta ölen kızının yerini alacak biri olarak görmeye başlıyor. Film, bu saplantılı bakış açısını yalnızca korku unsuru olarak değil, aynı zamanda sinemada yasın istismarcı biçimde ele alınışına yönelik oldukça çarpıcı bir bakış açısı getiriyor.
Korkutucu sahnelerin çoğu doğaüstü değil, tamamen duygusal gerçekliğe dayanıyor. Laura’nın çocuklara zorla içki içirdiği sahne ya da Andy’nin yasını “doğru” şekilde yaşamadığı için azarlanması, karakterler arasındaki güç dengesini ve yasın nasıl bir baskı aracına dönüşebileceğini açıkça ortaya koyuyor. Film, yasın evrensel bir deneyim olduğunu kabul ederken, herkesin aynı şekilde yas tutmak zorunda olmadığını güçlü biçimde vurguluyor.
Bring Her Back, yas temalı korku filmlerinin nasıl daha insani, daha etkileyici ve daha dürüst bir biçimde işlenebileceğinin güçlü bir örneği. Film, ölümün ardından yaşanan boşluğu korkutucu metaforlarla değil, karakterlerin iç dünyasındaki çöküşle anlatıyor. Laura’nın yas süreci ile Andy’nin bastırılmış travması arasındaki zıtlık, kaybın birey üzerindeki farklı etkilerini gözler önüne seriyor.
Bu yönüyle film, izleyiciye sadece bir korku deneyimi sunmuyor; aynı zamanda yasın evrensel ama kişisel doğasına dair sarsıcı bir yüzleşme yaşatıyor. Klişe çözümler yerine, gerçek duygularla yüzleşmekten kaçınmayan bir hikâye izliyoruz. Bu da Bring Her Back’i son dönemin en unutulmaz korku yapımlarından biri hâline getiriyor.
Laura: Yeni Nesil Masal Cadısı
Filmin belki de en unutulmaz karakteri Laura. Sally Hawkins’in olağanüstü performansıyla hayat bulan bu karakter, ilk bakışta sadece garip ve biraz fazla ilgili bir koruyucu anne gibi görünüyor. Ancak zamanla maskesinin altındaki karanlık ortaya çıkıyor. Fakat Laura, klasik bir “kötü karakter”den daha fazlası; onun benliğinin altında acının altında ezilmiş, kaybı inkâr eden bir trajediyi görüyoruz.
Hawkins’in oyunculuğu, Laura’nın iki yüzünü de mükemmel şekilde yansıtıyor. Bir yandan yumuşak huylu, empatik bir figür gibi görünürken, diğer yandan da her an patlamaya hazır bir tehdit. Onu izlerken, Laura’nın aslında iyi niyetle başladığı bir yas sürecinin nasıl çarpık bir takıntıya dönüştüğünü açıkça görebiliyoruz.
Laura’nın en ürpertici tarafı ise gerçekliği bükme biçimi. Andy’nin kardeşiyle olan bağını zayıflatmak için fotoğraflardan onu çıkarması ya da Piper’a sürekli yalan söylemesi, karakterin yalnızca tehlikeli değil; aynı zamanda narsistik bir yapıya da sahip olduğunu gösteriyor. Kendi acısını başkalarına dayatıyor, çünkü gerçeklikle yüzleşemiyor.
Korku sinemasında kadın karakterlerin “çılgın anne” ya da “yaşlı cadı” kalıbına sıkıştırılması oldukça yaygındır. Ancak Bring Her Back, Laura’ya o kalıpların çok ötesine taşıyor. Onu karikatüre değil, gerçekten hayatta karşılaşabileceğimiz kadar gerçek ve tehlikeli bir birey olarak izliyoruz.
Laura karakteri, korku türünün klasik “canavar” anlayışına karşı güçlü bir alternatif sunuyor. Onun korkutuculuğu, görünüşünden ya da doğaüstü güçlerinden değil; sıradan, hatta zaman zaman sempatik görünen bir yetişkinin içsel çürümesinden kaynaklanıyor. Hawkins’in performansı, Laura’nın zamanla nasıl kırıldığını, sevginin saplantıya, empati duygusunun kontrol arzusuna nasıl dönüştüğünü katman katman gösteriyor.
Karakterin yalnızlığı, çaresizliği ve hayal kırıklıkları, onu çok daha gerçek ve tanıdık kılıyor. Bring Her Back, Laura aracılığıyla sadece bireysel bir psikolojik çözülmeyi değil, toplumsal olarak yasla nasıl başa çıkamadığımızı da tartışmaya açıyor. Film, Laura’nın korkunç planlarını anlamamızı kolaylaştırıyor ama onu asla affetmemize izin vermiyor. Bu da onu modern korku sinemasının en rahatsız edici figürlerinden biri yapıyor.
Kardeşliğin Kırılma Noktası
Bring Her Back’in merkezinde Andy ve Piper arasındaki güçlü kardeşlik bağı yer alıyor. Bu bağ, hikâyenin duygusal yükünü taşıyan temel yapı taşı. Laura’nın bütün planı, bu iki çocuğun arasına girerek onları birbirinden koparmak. Film boyunca, bu bağın sınandığına, zorlandığına ama en sonunda ne kadar değerli olduğuna tanıklık ediyoruz.
Andy, kardeşini korumak adına onu yıllardır gerçeklerden uzak tutmuş. Piper’ın göz sağlığı nedeniyle dünyayı farklı algılaması, onun Laura’ya daha kolay güvenmesini sağlıyor. Ancak film Piper’ın görme engelini bir zayıflık olarak değil, onun dünyayla kurduğu özgün bağın bir parçası olarak gösteriyor.
Piper, pasif bir karakter değil. Kısıtlı görüşüne rağmen çevresine uyum sağlıyor, zekice tepkiler veriyor ve en önemlisi kendi kararlarını alabiliyor. Film, engellilik temasını istismar etmek yerine, karakterin öznel deneyimini görünür kılıyor. Laura’nın manipülasyonu, Piper’ın engelinden değil, Andy’nin onu korumaya çalışırken fazla şey gizlemesinden kaynaklanıyor.
Andy ise filmin duygusal omurgası. Billy Barratt, karakterine saf bir içtenlik kazandırıyor. Andy, sadece kardeşini korumaya çalışan bir çocuk değil; aynı zamanda kendi çocukluğunu hiç yaşayamamış, sürekli sorumluluk taşıyan biri. Seyirci onun hem korkusunu hem umutsuzluğunu sonuna kadar hissediyor.
Andy ve Piper arasındaki ilişki, filmin en dokunaklı yönlerinden biri ve Philippou Kardeşler bu bağı yalnızca bir anlatı aracı olarak değil, aynı zamanda umut kırıntısı olarak da sunuyor. Laura’nın manipülasyonları ve evin üzerindeki korkutucu atmosfer arttıkça, bu kardeşlik bağı daha da değerlilik kazanıyor.
Aralarındaki güvenin zaman zaman sarsılması, Piper’ın Laura’nın etkisine girmesi ya da Andy’nin sabrının sınanması, izleyiciyi hem kızdırıyor hem de üzüyor. Ancak tüm bu gerilimli anlara rağmen film, bu iki çocuğun birbirine duyduğu koşulsuz sevgiyi kaybetmeden anlatmayı başarıyor.
Estetik Dehşet
Philippou Kardeşler, ilk filmlerinde olduğu gibi bir kez daha genç oyuncularla müthiş bir uyum yakalıyor ve Aaron McLisky’nin görüntü yönetmenliğiyle görsel dünyayı duygusal anlatının hizmetine sokuyorlar. Görüntüler, incelikli bir mizansene sahip ve çoğu zaman buğulu camlar, sis, yağmur gibi filtrelerle izleyiciyi karakterlerin zihinsel dünyasına ortak ediyor. Piper’ın sınırlı görüş alanı, kimi zaman doğrudan onun bakış açısından gösterilirken, kimi zaman da bulanık ya da dengesiz çerçevelerle hissettiriliyor.
Film, korkutucu anlarını büyük ölçüde pratik efektlerle inşa ediyor ve bu tercihiyle fiziksel korkunun inandırıcılığını artırıyor. Kan, bıçaklar, camlar ve hayvanlar üzerinden kurulan sahneler, hem beden hem ruh üzerindeki tahribatı doğrudan hissettiriyor. Philippoular bu sahneleri asla şova dönüştürmüyor; böylelikle yaşananlar abartıdan uzak, ama bir o kadar da rahatsız edici.
Ses tasarımı da en az görsellik kadar titizlikle işlenmiş. Filmdeki yankılar, gıcırtılar, Laura’nın sesi, Oliver’ın sessizliği, uzaktan gelen hayvan sesleri… hepsi, karakterlerin içinde bulunduğu sıkışmayı pekiştiriyor. Özellikle sinema salonunda, surround sistemle izlenirse, bu ses tasarımı izleyiciler için fiziksel bir deneyime dönüşecektir.
Bu teknik tercihlerin en dikkat çekici yönü ise, karakterlerin psikolojik çözülmelerini biçimsel olarak da desteklemesi. Andy’nin zihinsel dağınıklığına paralel olarak kamera sık sık onu kadraj dışına iterken, Piper’ın algısal sınırlılıkları da görüntüdeki odak kaymaları ve bulanık perspektiflerle aktarılıyor. Laura’nın manipülasyonlarının görünmeyen ama duyulan bir tehdit gibi seyirciye yaklaşması, atmosferi hem klostrofobik hem de sürekli değişken kılıyor.
Bring Her Back’in estetik yapısı sadece korkuyu yaratmak için değil, aynı zamanda karakterlerin iç dünyasına nüfuz etmek için de ustaca kullanılmış. Filmde teknik unsurlar, izleyicinin duygusal bağ kurmasını sağlayan güçlü bir yapı taşı hâline gelirken, korkunun yalnızca içerikten değil, sunum biçiminden de doğabileceğini bir kez daha kanıtlıyor.
Korkuda Yeni Bir Yön: Philippou Kardeşler
Danny ve Michael Philippou, Talk to Me ile başlattıkları güçlü çıkışı Bring Her Back ile bir üst seviyeye taşıyorlar. Her iki film de kayıpla başa çıkamamanın bireyleri nasıl mahvedebileceğini anlatıyor. Ancak bu yeni film, daha kişisel, daha karanlık ve çok daha rahatsız edici.
Philippou Kardeşler‘in kökeni YouTube olsa da, kısa sürede bağımsız sinemanın en dikkat çeken isimlerinden biri hâline geldiler. Popüler kültürün dinamiklerini iyi biliyorlar ama bunları ucuz şoklarla değil, derin duygusal yapılarla birleştiriyorlar. Korkunun ise ne kadar duygusal olabileceğini gösteriyorlar.
Keder ve travma temalarını işleyiş biçimleri, onları Jennifer Kent (The Babadook), Ari Aster (Hereditary) gibi isimlerin yanına yerleştiriyor. Ancak Philippoular daha genç, daha öfkeli ve daha dürüstler. İzleyiciye rahatlama değil, rahatsız edici sorular bırakıyorlar. Bu noktada Bring Her Back, izleyiciyi duygusal olarak darmadağın eden bir film.
Bu filmi izledikten sonra, korku türünde yas kavramının nereye evrilebileceğini merak etmemek imkânsız. Çünkü Philippou Kardeşler, Bring Her Back ile korkunun sadece korkutmak için değil; anlamak, yüzleşmek ve sorgulamak için de kullanılabileceğini gösteriyor. Korku sinemasının duygusal sınırlarını zorluyorlar.
Bring Her Back’in, Philippou Kardeşler‘in sadece ikinci uzun metrajı olduğunu düşünürsek, gelecek yıllarda yapacakları işlerin ne kadar sarsıcı olabileceğini şimdiden tahmin edebiliyoruz. Philippoular yalnızca korkutmak için değil, can acıtmak için, kalp kırmak için de buradalar. Ve bu durum, tür adına çok şey vaat ediyor.
Ferit Doğan‘ın diğer yazılarına ulaşmak için buraya tıklayınız.
Daha fazlası için bizi Youtube, X ve Instagram aracılığıyla takip edebilirsiniz.
Yorumlar